خصوصیات بالینی و یافته های آزمایشگاهی بیمار دارای کهیر مزمن و مرور مقالات

زمینه و هدف: کهیر از بیماری های شایع پوستی با شیوع 0.3 تا 11.3 درصد است. 20 درصد از مردم در طول زندگی به آن مبتلا می گردند. کهیر در غالب موارد علت شناخته شده ای ندارد. هدف از این مطالعه توصیف علائم بالینی، تست های آزمایشگاهی و مشخصات فردی تعداد 274 بیمار دارای کهیر مزمن از سال 1385 تا 1390 می باشد. روش کار: این تحقیق یک مطالعه توصیفی - تحلیلی آینده نگر می باشد که در مدت 4سال و نیم (مهر 86 تا اسفند 90) در کلینیک های آلرژی بیمارستان بوعلی سینا و کلینیک طوبی در ساری بر روی 274 بیمار (195 مونث و 79مذکر) دارای کهیر مزمن با سن بین 2 تا 75 سال داشته اند، انجام شده است. کلیه بیماران مورد بررسی آزمایشات مختلف خون شامل cbc, diff, esr, t4, tsh, tpo, tga, ige, ast, alt, bun, cr, ana, ch50, c3, c4, s/e, u/a به همراه آنتی بادی های میکروب هلیکوباکتر پیلوری (helicobacter pylori) قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه کهیر مزمن در سن های بین 20 تا 40 سال شایع تر بوده است (55%). 45 نفر کهیر فیزیکی داشته اند (42/16درصد) که 21مورد با درموگرافیسم یا نوشتن روی پوست (dermographism) شایع تر از بقیه بوده است. آنژیو ادم (angioedema) در 144 مورد از بیماران دیده شده است (5/52درصد). سطح ige توتال سرم در 46 درصد از بیماران افزایش داشته است (128 نفر). سابقه بیماری های آلرژیک دیگر در 128 نفر (46%) مثبت می باشد. عمکرد تیروئید در 4 مورد غیر عادی بوده است و آنتی بادی های ضد تیروئید در 50 مورد (24/18 درصد) افزایش داشته است. افزایش آنتی بادی های ضد هلیکوباکتر پیلوری در 23/69 درصد وجود داشته که 90 درصد آنها بالای 18 سال داشته اند.تست های ana, ch50, c3, c4 و آزمایش مدفوع در تمام بیماران ما نرمال بوده است. نتیجه گیری: در کهیر مزمن اغلب آزمایشات معمول شامل cbc، عملکرد کلیه و کبد نرمال هستند و انجام آنها توصیه نمی شوند.